Мо дар Тоҷикистони сохибистиқлол зиндагии худро ба сар мебарем. Шукронаи он мекунем, зиндагии осоишта дорем. Аввалан ба сарвари давлат пешвои миллат Асосгузори сулху вахдати миллӣ минатдории худро мерасонем. Дар замони хозира бисёре ҷавонон ба хар гуна равияхо дохил мешаванд. Ин бошад ба экстримизму терроризм сафархо ба Сурия ва монанди инхо. Бояд гуфт , ки ба чавонони имруза барои рохи дурустро интихоб кардан рох нишон дода, фахмонида тавонем , ки ин гуна акидаю рафторхо нодуруст мебошанд , ки он аз рафтори хиёнаткоронаи хизби нахзати исломи хамаруза аён мегардад.
Бояд қайд намоем, ҷавонони имрўзаи мо аз технологияи инноватсионӣ бархудор ҳастанд. Алакай онҳо ҳис карданд, ки ин рафтори хиёнаткоронаион онҳо пороканда намудани халқи тоҷик аст. Онҳо хато мекунанд, имрўз бошад дар Тоҷикистон сулҳу Ваҳдат миллӣ пойдор аст ва ҳамагон шукронаи истиқлолият дошта бо руҳияи созандагию бунёдкори умр ба сар мебаранд.
Мо аҳли ҷомеъаи устодону профессорони кафедраи назарияи иқтисодӣ ин рафтори хиёнаткоронро қатъиян маҳкум менамоем.