Бо шарофати офарандагони филми мустанади “Хиёнат”, ки дар чанд қисмат ба навор гирифта шудааст, воқеан симои воқеии ҷонибдорони ТТЭ ҲНИ ифшо карда шуд ва маълум шуд, ки роҳбарони ин ҳизби хоин сабабгори аслии ҷанги шаҳрвандӣ дар Тоҷикистон мебошанд. Дар қисми ҳафтуми ин филми “Хиёнат”, ки “Бешарафӣ” ном дорад, дар бораи сарнавишти талхи Муҳаммадикболи Садриддин гуфта шудааст.Мо мепиндоштем, ки ӯ қурбонӣ шудааст, аммо ин аз ҳолат дур аст, бо бешармии худ ҳарчи бештар ӯ ҷаҳони иттилооти имрӯзаро фатҳ мекунад.
Ҳангоми тамошои филми мустанади мазкур маълум шуд, ки ҷавонии Муҳаммадикбол Садриддин дар ғуломӣ гузаштааст. Як фармондеҳ бо номи Ғулом дар Афғонистон ӯро ҳамчун ғуломи ҳалқа истифода мекард. Шоҳидони амали ӯ, аз ҷумла Ҳошим Валади Маҳмуд, Шукур Валади Муҳаммадсарвар, Саидҷалол Сиёҳақов ва дигарон, Муҳаммадикболро, ки дар тан либоси духтарона дошт, дар фароғати фармондеҳ кумондон Ғулом ва рафиқонаш ҳангоми танаффус рақс мекарданд. Дар ҳолатҳои дигар, нисбат ба ӯ амалҳои ҷинсӣ ва ғайриинсонӣ содир карда шуданд.
Пас аз тамошои филми мазкур, ҳар як шахси солимақл хулосаи худро мебарорад. Ҳатто донишҷӯёне, ки ин филмро тамошо кардаанд ва онҳо ин далелҳоро аз зиндагии ба истилоҳ “журналист” чӣ гуна қабул хоҳанд кард? Иқболбӣ номи ӯст ва дар маҷмӯъ ҷаҳони исломро бадном мекунад. Ҳатто ӯ бо аъмоли нангини худ узви ҷомеаи ҳамҷинсгароёни Аврупо шуд.Тасаввур кардан ғайриимкон аст, ки чӣ гуна ӯ ба чашмони наздиконаш менигарад ? Ҳар касе, ки ӯро мешинохт, аллакай ӯро рад кард. Мо тарбияи шарқӣ гирифтем ва ҳар як чунин “тарбияи” нангинро ҳатто ҳеҷ як волид тасаввур намекунад, дар ҳоле ки худи падар нисбати фарзандаш чунин тарбияро иҷозат медиҳад. Ин бемаънист!
Вай намехоҳад ба бешарафиаш иқрор шавад, ки чӣ гуна як шахсӣ дорои чунин “маълумот” ва “тарбия” метавонад дар бораи дин, дар бораи ислом маърӯза кунад? Акнун онҳо на танҳо ба ӯ гӯш медиҳанд, балки акнун ӯро хор мекунанд.
Бо баробари ин имрӯзҳо Муҳаммадиқбол тариқи шабакаҳои иҷтимоӣ ва барнома бо номи “Пайванд баромад намуда, тибқи супоришҳои хоҷагонаш боз тухми кинаву адоват кошта истодааст. Пеш аз ҳама, ӯ худро ба мардум нишон диҳад, бояд фикр кунад, доир ба тӯҳмату фитнааш, ки он ягон асосе надорад.Ба хулосае омадан мумкин аст, ки чунин “ҷамъомаду баромадҳо” – даъват кардан оид ба масоили дини ислом ва ё сиёсати имрӯзаи кишвари моро тӯҳмату ғайбат карданаш, иллат ба миллат мезанад!
Ин зархариди хориҷӣ бояд бидонанд, ки Тоҷикистонро имрӯз кулли мардуми олам бо фарзандони сулҳовару ташаббускораш эътироф намуда, ҳусни таваҷҷӯҳ доранд. На бо хоинону ватанфурӯшон. М.Садриддин худро “адолатпарвару озодандеш” мешуморад, ҳоло вақт ҳаст бояд андешаи солим кунад.
Мо мардуми боору номуси кишвар таҳдиду ғайбат ва бадгумонии наҳзатиёнро шадидан маҳкум карда, намегузорем, ки нохалафон ба мисли М.Садриддини бешараф бар зидди кишвари мо сухан гӯяд.
МАЙНУСОВА З.М.,
мудири маркази таълими
забонҳои хориҷӣ