Донистану омӯхтани рукнҳои Ваҳдати миллӣ барои насли имрӯзу фардои Ватан бояд муқаддасу ҷовидонӣ бошад. Хушбахтии ин миллату ин сарзамини бихиштосо буд, ки бо амри такдир аз рӯзҳои аввали Сарвари давлати тозабунёди Точикистон интихоб шудани Пешвои муаззами миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон содиқии худро бо корҳои бунёдкоронаю созандаи худ назди халқу миллаташ исбот намудааст.
Точикистонро имрӯз мамолики дунё чун давлати воҳиду ягона, соҳибватан, дорои фарҳанги қадиму воло мешиносанд.
Дар тӯли садсолахои зиёди таърихии пурфочиаи тоҷикон, аввалин бор таҳти сарварии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон ба Ватан ва хонаи умеди тоҷикони ҷаҳон табдил ёфт.
Лекин, ошуфта шудани собиқ, раиси ТТЭ ҲНИ М.Кабирӣ, беватанӣ, дур аз хешу табор ва бозичаи дасти хориҷиён гаштани ӯ гох- гох овози худро аз хориҷи кишвар бароварда, қисме аз муҳоҷирони хамватанро думболи худ мекашад.
Кабирӣ хуб медонад, ки гуноҳаш дар назди миллат хеле вазнин аст, бинобар ин талошҳояш баҳри сафед кардани зертобеъони маҳкумгаштааш тавассути ташкилотҳои байналмилалӣ ва маблағҳои аз хориҷа ба даст овардааш ӯро маҷбур месозад, ки дар байни баҳри беканор дасту по занад, то ки ғapқ нашуда ба хушкӣ бирасад.
Имрӯз манбахои исломӣ ба ҳама дастрасанд. Муқаддастарини он ки Қуръони шариф аст, ба ҳама забонҳо онро метавон мутолиа кард.
Мо набояд бо рафтори бади худ ба Ислому Қуръон доғи бад орем. Чӣ хеле, ки сарчашмаҳои илмӣ исбот намудааст, дини Ислом ба ягон ҳизбу қонун, низомномаву оиннома ва фатвоҳои беасоси шахсони алоҳида ниёз надорад.
Мардуми мо дар ҳақиқат зудбовар ҳаст, чӣ хеле, ки дар давраи фаъолият доштани ҲНИ ба хотири ҳизби исломӣ будан “гунаҳкор” нашавем гуфта, ин ҳизбро қисме аз одамон пуштибонӣ мeкарданд. Намедонистанд, ки роҳбарияти ин ҳизб ба хотири расидан ба мақсадҳои нопоки худ аз номи поки дини ислом пайваста истифода мекарданд.
Мо тоҷикон, ки мусулмон ҳастем, ба хотири нигоҳ доштани якпорчагии марзу буми ватани хеш ва поку беолоиш нигоҳ доштани дини муқаддаси Ислом дар пайравӣ аз мазҳаби ҳанафӣ бояд хушёриву зиракиро аз даст надиҳем.
Замину обу ҳавои Тоҷикистонро бо дилу ҷон бояд кадр намоем. Танҳо дар ҳамин заминаи аҷдодӣ мо худро чун дар оғӯши беғурбати Модар эҳсос намоем.
Саидкамолова Ш.Э.
ассистенти кафедраи
назарияи иқтисод