Сабабгор ва ташкилкунандаи ҷанги шаҳрвандии Тоҷикистон

Аз рӯзномаи «Ҷумҳурият» рақами 228-229 аз 9 ноябри соли 2017 мақолаи н.и.т. Иззатулло Саъдулло (аъзои собиқи ҲНИТ) таҳти унвони «ҲНИТ ва ДОИШ: исботи амалии як будани таълимот, фаъолият ва мақсади ин ду ташкилоти экстремистӣ»-ро мутолиа намуда, ба хулосаи муаллиф ҷонибдории худро баён менамоям.

Тоҷикистон давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона мебошад. Дар ин кишвар ҳамаи шаҳрвандони ҷумҳурӣ, қатъи назар аз миллат, нажот, эътиқод, ҷинс, забон, мавқеи сиёсӣ ва вазъи иҷтимоӣ баробар тарбия мегиранд.

Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми имсола ҳам доир ба зуҳуроти ниҳоят хатарноки асри нав – тероризм ва ҷаҳони муосир густариш пайдо карда истодааст, таваҷҷуҳи алоҳида зоҳир намуда қайд намуд, ки давлатҳои абарқудрат барои манфиатҳои хешбарои аз навтақсим кардани ҷаҳон бо ҳам бархурди бесобиқа доранд, ки дар натиҷа вазъи сиёсии сайёра бозҳам печидаву муташанниҷ гардида, буҳрони молиявию иқтисодӣ дар бисёр кишварҳои олам шиддат гирифтааст. Терроризму экстремизм ватан, дин, мазҳаб надоранд, балки он хатари воқеӣ ба ҷомеаи ҷаҳонист.

Имрӯзҳо дар бархе аз кишварҳои ҷаҳони ислом, хусусан давлатҳои арабӣ монанди Сурия, Ироқ, Яман, инчунин Афғонистон амалҳои террористӣ содиршуда истодаанд, ки вазъисиёсӣ дар ин кишварҳо ноором буда, мардуми қурбони амалҳои гурӯҳу ҳаракатҳои терророристӣ ва ифротгароӣ гардидаанд. Хусусан зуҳури давлати исломии Ироқу Шом барои амнияти минтақа ва ҷаҳон таҳдидҳои навро эҷод сохтааст. ҲНИТ, хадамоти махсуси Эрон аз ҳеҷ чиз рӯ намегардонад. На аз куш тори зан, кӯдак, хозар ва бародар. Он лази ширине, ки ба истифода мекунанд, амалаш мамин аст. Бо гуфти муаллиф ва мусоҳибаҳо ба ҷони худ ва наздиконаш хатари ҷиддӣэҷод кардааст.

Мардуми тамоми Тоҷикистон бояд ин чӣ гуна хатар буданашро донанд, ҳушёр бошанд. Фаҳманд, ки паси ин корҳо кӣ ҳаст? Донанд. Дигар ягон вақт ягон мар думи ин кишвар фирефтаи корҳои бад нагарданд. Хонаи ободи худро насӯзонанд.Фирефтаи бегонагон нашаванд.

Ин лаванд мусулмонони ҷаҳонро ҳушдор медиҳад, ки зери шиори «муъмин бар одари муъмин» кору зиндагӣ намоянд, то ваҳдати мусулмонон таким менад ва фирефтаи иғво ва макри душманони дини мубини ислом нагарданд. Зеро хоинони ислом ва мусулмонон доимо дар каминанд, то нақшаҳои нопоки худро нисбат ба дини ислом, ки дини раҳмату таҳаммулгароист, амалӣ созанд. Имрӯзҳо терроризмва экстремизм бо тамоми зуҳуроташон ҳамчун ҷараёни иртиҷоӣ аён гашта, доираи васеи кишварҳо ва минтақаҳои оламро фаро гирифта, ба падидаи мудҳиши умумибашарӣ табдил ёфтааст.

Ташкилоте, ки дар Тоҷикистон худашро ҲНИТ номида буд, аммо фаъолияташ нишондод, ки ДОИШ ва ҲНИТ фарқи ин гуруҳ дар ном як будааст.Аммо коре, ки як чизбудани ҲНИТ ваДОИШ-ро нишон медиҳад, ки ихтирои бе мислу монади наҳзатиён дар Тоҷикистон, яъне «бочка-зиндонҳо» ва «бочка-шиканҷаҳо» мебошад. Ин ихтирои зидди инсонии ҲНИТ чунин будааст, ки онҳо систернаҳои оҳании об ё бензину керосинро гирифта, одамонро дар даруни онҳо зиндон мекардананд. Аз чунин зиндон гурехта намешудааст.

Имрӯз ифротгароӣ ва терроризм аз ҷиддитарин таҳдидҳои суботу амнияти ҷаҳонист. Иддае, ки худ аз тафаккури исломӣ бехабаранд, ин гурӯҳҳоро «исломӣ» хонда, бехабар мемонанд, ки ҳадафи чунин созмону ҷараёнҳо ба манфиати хеш истифода бурдани давлатҳои дигар аст ва дар ин масъала мо бояд ҳушёрӣ ва зиракиро аз даст надиҳем, то худро гирифтори бозиҳои чунин гурӯҳҳои ифротгаро накунем.

Имрӯз ҲНИТ ва ДОИШ ҷомеаи моро ба таш виш овардааст, тамоюли бегонапарастӣ ва ба фарҳанги бегона майл намудани занону духтарони кишвар, ташвиқили босҳои бегона, висси бегонапарастӣ, тақлидкорӣ, рафтору гуфторе, ки ба фарҳанги милили мо таъсири манфӣ мерасонанд ба чашм мерасад.

Мо шоҳиди онем, ки тақлиди занону ҷавондухтарон ба тарзи либоспӯшии бегонакӯр-кӯронабуда, ифодагари беиттилоотӣ ва бехабарӣ аз асли масъала мебошанд. Занони моли босҳои бегонаро бо номи «ҳиҷоб» ё «сатр» истифода карда, ба ин васила гӯё шариатро риоя мекунанд. Мувофиқи сарчашмаҳои илмии этнографӣ халқи мо аз қадим либосҳои зебои занона дошт ва ҳеҷгоҳ сиёҳпӯш набуд.

Гурӯҳҳои ифротгаро метавонанд, ки бо ақидаҳои фанатикии худ занону духтарон ва ҷавононеро, ки имрӯзҳо аз фарҳанги миллӣ, висси хештаншиносӣ ва афкори дурусти ислом пурра огоҳӣ надоранд, ба сӯи ифроту ифротгароӣ ҷалб намоянд. Бинобар ин имрӯз дар рӯҳияи ватандӯстӣ, ифтихори миллӣ, худшиносию худого ҳӣ тарбия кардани насли ҷавон, шукри истиқлоли Ватану давлатро намудан, шукри суботу оромӣ кардан ва барои ваҳдати ҷомеа талош доштану бегонапарастӣ накардан, яке аз вазифаҳои мурими ҷомеаи мо дониста мешавад.

Ба ҳамагон аён аст, ки Сарвари давлат дар азми карда ашустувормонда, тӯли қариб 5 сол бо саркардагони гурӯҳи мухолифин панҷ даври гуфту шунид ва ҳафт мулоқот орост, ки оқибат ба мақсади гузоштаи хеш муваффақ гардид. Ин аз муталош ба осонӣ ба даст наомада, балки шуҷоату каҳрамонӣ ҷонбозиҳо дар роҳирасидан ба мақсад рох талаб менамуд. Қавлу қасам, вафодорӣ, меҳрубонӣ, ҷасорату шуҷоат, ҷавонмардӣ, садоқату муҳаббат нияту қалби поки ӯ буд, ки тамоми марҳилаҳои душвори таърихиро паси capнамуд. Дар ин роҳи душвор боварию муҳаббати мардум зарур буд, ки онро Сарвари давлат сазовор шуд. Саҳифаҳои навини таърихи миллат пур аз иқдоми бунёдкоро наву созандааст. Тӯли давраи соҳибистиқлоли бошарофати иқдоми беназири Сарвари давлат нақбу пулҳову роҳҳо бунёд ёфтанд, ки равуои мардуми кишварро осон намуда, рӯзгори мардумро беҳбуд бахшиданд. Шахсиятҳои чоннисору хизмат кардаи миллатро унвони каҳрамонӣ дода, ба хотираи бузургони миллат арҷу эҳтиром гузошт. Мо ҳама шоҳиди онем, ки дунё дар дому гирдоби бозиҳои сиёсӣ ва ҷангу низоъҳои мудҳиш қарор дорад. Ва пешвое чун Пешвои моро Худовандба онҳо насиб намебинад. Масалан, ҷумҳурии Украина, ки баъди шикасти давлати абарқудрати Шӯравӣ наметавонад раҳбаре аз миёни мардумаш пайдо бикунад, ки воқеан аз вазъи харобиовари сиёсӣ кишварашро баро­рад. Ва ё давлатҳои араб, ки дар доми балову фоҷиақарор доранд. Моро давлати бузурге насиб гашта, ки чунин як Пешвои оқилу ғамхор дорем. Имрӯз ҳамаи моро мебояд атрофи ин марди накӯсиришт муттаҳид бошем ва ҳушёрию бедории сиёсиро аз даст надиҳем. Ба қадри ҳар нафас, ки дар фазои сулҳу ободӣ мегардем, бирасем ва шукургузор бошем, ки Сарвари маҳбуб, Ватани биҳитшосо ва тамаддуни қадиму бой дорем.

Барои шаҳрванд имрӯз муҳим аст донад, ки ҲНИТ ва ДОИШ барои ҷомеаи Тоҷикистон ва ҷомеаи ҷаҳонӣ хатарнокаст. Шаҳрванди пайрави зиндагии солим на танҳо аз зуҳуроти манфии ҳаттоба саломатии ӯ зараровар канорагирӣ мекунад, балки барои солим гардонидани бадан ва зиндагии худ омилҳои зиёдро истифодабарад. ҳаёти солим бо аҳли оила мунтазам сайри табиа трафтан, дар боғҳо мусиқию овозхонҳоро тамошо кардан, китобҳои бадеӣ хондан, ба тамошои мусобиқаҳои гуногуни варзишӣ рафтан, ба корҳои эҷодӣ машғулбуданро тақозо намоянд.

 Манонова Р.А. муаллимаи ДИС ДДТТ.

17 Комментариев для “Сабабгор ва ташкилкунандаи ҷанги шаҳрвандии Тоҷикистон”

  1. Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми имсола ҳам доир ба зуҳуроти ниҳоят хатарноки асри нав – тероризм ва ҷаҳони муосир густариш пайдо карда истодааст, таваҷҷуҳи алоҳида зоҳир намуда қайд намуд, ки давлатҳои абарқудрат барои манфиатҳои хешбарои аз навтақсим кардани ҷаҳон бо ҳам бархурди бесобиқа доранд, ки дар натиҷа вазъи сиёсии сайёра бозҳам печидаву муташанниҷ гардида, буҳрони молиявию иқтисодӣ дар бисёр кишварҳои олам шиддат гирифтааст. Терроризму экстремизм ватан, дин, мазҳаб надоранд, балки он хатари воқеӣ ба ҷомеаи ҷаҳонист. Бисёр андешаи ҷолиб ва воқеан ҳам терроризму экстремизм ватан, дин, мазҳаб надорад ва он хатари воқеӣ ба ҷомеаи ҷаҳонист.

  2. Дар мақола бо далелҳои муътамад дар бораи ҲНИТ ва фаъолияти он дар кишвар маълумот дода шудааст. Аз ҷумла, чунин сатрҳоро дар бораи фаъолияти ҳизб дар он солҳо мехонем: Ташкилоте, ки дар Тоҷикистон худашро ҲНИТ номида буд, аммо фаъолияташ нишондод, ки ДОИШ ва ҲНИТ фарқи ин гуруҳ дар ном як будааст.

  3. Имрӯз ифротгароӣ ва терроризм аз ҷиддитарин таҳдидҳои суботу амнияти ҷаҳонист. Иддае, ки худ аз тафаккури исломӣ бехабаранд, ин гурӯҳҳоро «исломӣ» хонда, бехабар мемонанд, ки ҳадафи чунин созмону ҷараёнҳо ба манфиати хеш истифода бурдани давлатҳои дигар аст ва дар ин масъала мо бояд ҳушёрӣ ва зиракиро аз даст надиҳем, то худро гирифтори бозиҳои чунин гурӯҳҳои ифротгаро накунем. Саддарсад ҳақ асту рост, аз чунин гуруҳу созмонҳо эҳтиёт бояд шуд.

  4. Моро давлати бузурге насиб гашта, ки чунин як Пешвои оқилу ғамхор дорем. Имрӯз ҳамаи моро мебояд атрофи ин марди накӯсиришт муттаҳид бошем ва ҳушёрию бедории сиёсиро аз даст надиҳем. Ба қадри ҳар нафас, ки дар фазои сулҳу ободӣ мегардем, бирасем ва шукургузор бошем, ки Сарвари маҳбуб, Ватани биҳитшосо ва тамаддуни қадиму бой дорем.

  5. Гурӯҳҳои ифротгаро метавонанд, ки бо ақидаҳои фанатикии худ занону духтарон ва ҷавононеро, ки имрӯзҳо аз фарҳанги миллӣ, висси хештаншиносӣ ва афкори дурусти ислом пурра огоҳӣ надоранд, ба сӯи ифроту ифротгароӣ ҷалб намоянд. Бинобар ин имрӯз дар рӯҳияи ватандӯстӣ, ифтихори миллӣ, худшиносию худого ҳӣ тарбия кардани насли ҷавон, шукри истиқлоли Ватану давлатро намудан, шукри суботу оромӣ кардан ва барои ваҳдати ҷомеа талош доштану бегонапарастӣ накардан, яке аз вазифаҳои мурими ҷомеаи мо дониста мешавад.

  6. Мардуми тамоми Тоҷикистон бояд ин чӣ гуна хатар буданашро донанд, ҳушёр бошанд. Фаҳманд, ки паси ин корҳо кӣ ҳаст? Донанд. Дигар ягон вақт ягон мардуми ин кишвар фирефтаи корҳои бад нагарданд. Хонаи ободи худро насӯзонанд.Фирефтаи бегонагон нашаванд.

  7. муаллиф дар воқе дуруст қайд мекунад, ки ” Гурӯҳҳои ифротгаро метавонанд, ки бо ақидаҳои фанатикии худ занону духтарон ва ҷавононеро, ки имрӯзҳо аз фарҳанги миллӣ, висси хештаншиносӣ ва афкори дурусти ислом пурра огоҳӣ надоранд, ба сӯи ифроту ифротгароӣ ҷалб намоянд.” аз шомилшавӣ ва тарафдорӣ ба ин гуна гурӯҳҳо худро нигоҳ доред!

  8. Чӣ тавре, ки Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қайд мекунанд ” Террорист ватан, дин ва миллат надорад!” ин қабил гурӯҳҳои ифротгаро низ аз ҳамин тоифаанд.

  9. Онҳо ҳароина мехоҳанд ба ҳар роҳу восита Тоҷикистонро ба чашми мардуми олам бад нишон диҳанд. Аммо ба ин мақсади худ ноил нахоҳанд гашт! Зеро миллати сарбаланди мо бадхоҳ набуд нест ва нахоҳад гашт!

  10. Дар ҷаҳони пуртаззоди муосир Ваҳдати миллӣ ягона воситаи дар таърих санҷидашудаи муросову оштии миллатҳо мансуб гардида, намунаи олӣ ва барҷастаи он Ваҳдати миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба шумор меравад. Мо ваҳдатсароем на ин ки ваҳдатфано!! дониста бошед!

  11. Мазмун ва моҳияти оини ҷавонмардиро арзишҳои волои маънавӣ: бародарӣ, адлу инсоф, баробарӣ, дӯстиву рафоқат, ватанхоҳӣ, хайрхоҳиву накӯкорӣ, мададрасонӣ, таҳаммулу бурдборӣ, рафъи зулму золимӣ, дастгирии афтодагону ятимон ва монанди инҳо ташкил медиҳанд. Ноҷавонмардӣ кардан нисбати ватани аҷдодӣ амали бисёр нангин аст!

  12. Имрӯз ҲНИТ ва ДОИШ ҷомеаи моро ба таш виш овардааст.

  13. Бале, дуруст гуфтед. Аз гуруххои ифротгаро дури бояд чуст

  14. Манонова маколаи хуб навишта, бо далелхо исбот кардаанд, ки сабабгори асосии чанги шахрванди дар кишвар кист.

  15. Ба кадри сулху субот ва оромии кишвар бояд расид. Душманони миллат моро бо дасти худамон нобуд мекунанд.

  16. ҲНИТ ва ДОИШ барои ҷомеаи Тоҷикистон ва ҷомеаи ҷаҳонӣ хатарноканд.

  17. Оре, фикри дуруст., ДИИШ факат Исломро бадном мекунаду халос.

Leave a Reply to Тоатов Ф. Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *