Дар бораи тундравй ва ифротгароӣ дар матбуоти даврӣ кайҳост, ки баҳсу мунозираҳо оғоз шуда буданд, аммо, ин мафҳум ба мардуми тоҷик ошно набуд. Вақте ки мо дар бораи ифротгароӣ сухан меронем, ҳамоно калимаи тундравӣ дар назар дошта мешавад. Ин мафҳум аз рӯи моҳияти худ, маънои ҳодисахои хатарнокро дошта, баробари шунидани он дар вуҷуди онҳо ҳамоно эҳсоси хатар, эхтиёт ва инкор зоҳир мешавад.
Ҳарчанд мо ҷавонони даврони истиқлолиятем, аммо таҷрибаи зиндагӣ нишон дод, ки ҳамаи амалу рафторҳои ғайриқонуниву ғайриинсонии аъзои Ҳизби экстремистиву террористии Наҳзати ислом бешубҳа мушоҳида гардиданд. Дар ҳоле, ки Тоҷикистон ба ҳамаи аҳзоби сиёсии Тоҷикистон шароити мусоидро фароҳам сохтааст. Аслан, дини мубини Ислом чун ҳама динҳои дигар инсониятро ба таҳаммулпазирӣ, тараҳҳум ва тавозӯъ хидоят намуда, ҳар гуна зӯроварӣ ва кушторро маҳкум месозад. Бинобар ин терроризм ва ифротгароиро бо ислом пайванд додан хатои маҳз ба шумор меравад.
Сомонаи «Востокнюс», ки муассисисонаш ҳизби террористиву экстремистии наҳзати Ислом, гурӯҳҳои 24 ва «Озодандешагон» аст, мекӯшад, ки бо мақолаҳои тӯҳматангези худ ба зеҳну тафаккури мардум нисбати ҳукумати кунунӣ кинаву адоватро бархезонад. Матолиби охирини онҳо манъи ҷавононии зери 18 –сола ба масҷид намунаи гуфтаҳои болоист.
Ин нафарони «диншинос» дар мақолаҳояшон овардаанд, ки давлат ва Ҳукумат барои намозгузорон, хосса, ҷавонон монеа эҷод мекунад. Аз ин тӯҳмати хушку холӣ шарм намекунанд. Дар Тоҷикистон масҷид ба рӯи ҳама намозгузорон кушода аст, ба ҷузъ аз мактабиёну донишҷӯён. Онҳо метавонанд тоату ибодати худро дар хонаҳои худ гузаронанд. Алҳол дар Тоҷикистон наздики 4 ҳазор масҷидҳои панҷвақта амал мекунад ва мо нашунидаем, ки нафари намозгузорро аз масҷид боздошт карда бошад. Ба ҷузъ он нафароне, ки пайрави дигар мазҳабҳои амосоли салафияву ваҳхобия бошанд. Ин нафарон миёни мусулмонон тафриқа гузошта, онҳоро ба ҷузъ аз ибодат ба «ҷиҳод»-у ҷоҳилият даъват мекунанд.
Фаъолияти ғаразноки онҳо аз ҳодисаҳои куштор ва даҳшатнок ибтидо гардида, аъзои он ба гуруҳҳои тундрав шомил шуданд. Ҳатто бо даъвати худ онҳо ҷавононро гумроҳ намуда, бо ҳамин роҳ фирефтагони хешро ба давлати чангзада сафарбар менамуданд, ки дар натиҷа, даҳҳо ва садҳо кӯдаконро бепадару модар намуда, хазорон оиларо аз байн рабуд. Зеро онҳо ақидаҳои бегонапарастӣ, хадафи вайрон намудани сохти конститутсионӣ ва ба ном пойдор намудани “давлати исломй”-ро доштанд.
Мо нерӯи зеҳнии хешро бар зидди акидаҳои бегонапарастӣ равона намуда, барои ободиву оромӣ, тантанаи сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ дар мамлакат талош хоҳем намуд.