Ҷавонон, ки қишри ояндасозу қувваи пешбарандаи давлату миллат ба ҳисоб мераванд, ҷиҳати ба илму дониш фаро гирифтани онҳо аз ҷониби роҳбарияти давлату ҳукумат чораҳои муассир андешида мешавад. Таваҷҷӯҳи бевоситаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба насли ҷавон аст, ки соли 2017 ҳамчун «Соли ҷавонон» эълон гардида, самтҳои афзалиятноки сиёсати кадрии ҷавонон мавриди омӯзиш қарор гирифта, як қатор кадрҳои ҷавон ба вазифаҳои пурмасъули давлатӣ таъин ва пешбарӣ карда шуданд.
Воқеан боиси ифтихор ва сарфарозии мо ҷавонон аст, ки имрӯз дар фазои сулҳу осоиштагии кишвари соҳибистиқлоламон, зери сояи сиёсати хирадмандонаи Пешвои муааззами миллат осудаҳолона кору фаъолият ва зиндагонии бомаром дорем. Мо ҷавононро мебояд, дар ҷавоб ба ҳама ин ғамхориҳои давлату ҳукумат фаъолияти худро дучанд намуда, ҷиҳати боз ҳам ободу зебо гардонидани кишвари азизамон саъю талош намоем.
Бо ифтихори баланд иброз менамоем, ки фарзанди фарзонаи миллат, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар давраи ҳассоси таърихӣ миллатро аз марг ва давлатро аз парокандагӣ раҳо намуда, кохи мўҳташами сулҳи тоҷиконро эъмор, низоми давлатдории муосири халқро асос гузошта, тоҷиконро ҳамчун миллати дорои Ватан, забон, фарҳанг ва таърихи қадима ба ҷаҳониён муаррифӣ ва дар навбати худ давлати Тоҷикистонро ҳамчун давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона дар радифи халқу миллатҳои соҳибдавлат ҷойгузин намуданд, ки ин ҳама қудрату тавоноӣ аз ҷавонмардиву ҷасорат ва ваҳдатофарии Пешвои муаззами миллати тоҷик шаҳодат медиҳад.
Мо-насли наврасу ҷавон сиёсати хирадмандонаву дурандешона ва бунёдкоронаи Пешвои миллатро пайравӣ намуда, дар таҳкими Истиқлолият, пойдории сулҳу Ваҳдат, ҳимояи манфиатҳои миллӣ ва пешрафту тараққиёти давлат арҷ гузошта, бо донишу маърифат, ҷаҳонбинии васеъ ва заковати баланди худшиносию ватанпарастӣ барои ба кишварҳои мутамаддин баробар гардидани Тоҷикистони азиз саҳми арзанда мегузорем.
Мо-ҷавонон доимо ҳидоятҳои наҷиб ва созандаи Пешвои миллатро сармашқи кори худ намуда, бо набзи ҳаёт ва асри нав ҳамқадам ва талаботи замонро пайваста эҳсос менамоем ва манфиати миллату амнияти давлати соҳибистиқлоли худро дар раванди пурталотуми бархўрдҳои ҷаҳонӣ бо зиракии сиёсии хеш ҳимоя менамоем.
Дар ҳақиқат, хизматҳои шоёни Пешвои миллат, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар рушди соҳаи маориф, тайёр намудани мутахассисони сатҳи ҷаҳонӣ, тарбияи насли наврасу ҷавон дар рўҳияи ватанпарастӣ, пос доштани муқаддасоту арзишҳои миллӣ, дўст доштани Ватан ва миллати худ бебаҳост.
Хушбахтии мо – ҷавонон дар он аст, ки дар фазои сулҳу суботи комил, тараннуми якдиливу якпорчагии Ватани маҳбуб, таҳкими давлатдории навини миллӣ ва марҳалаи рушди устувор ва босуботи ҷомеа умр ба сар бурда, баҳри амалӣ намудани сиёсати дурандешона ва муваффақонаи Пешвои миллат, ки рамзи иттиҳоду сарҷамъӣ ва саодату осудагии ҳар як сокини кишвар мебошад, камари ҳиммат баста, ҳамеша дар сафи пеши соҳибватанон қадамҳои устувор мегузорем.
Пешвои миллат бо як самимият ва муҳаббати беандоза ба мардуми шарафманди тоҷик иброз намуданд:
«Миллати бузурги ман! То зиндаам, ман бо номи ту сидқан ифтихор мекунам, туро самимона дўст медорам ва тамоми ҳастии худро дар роҳи хизмат ба ту бедареғ мебахшам!»
Солиев П,
Муродов Н.